Wampir jest figurą znaną przede wszystkim w kulturze zachodniej, chociaż sama postać narodziła się w kręgu kultury ludowej Słowian. Adaptowana do kultury zachodniej w XIX wieku, to tam rozwinęła się w znany dzisiaj fenomen literackiego, filmowego, komiksowego wampira. W opowieściach funkcjonuje jako uosobienie Inności, tego, co obce, często odrzucane, a jednak fascynujące. Współcześnie Inność bywa w narracjach mniej lub bardziej akceptowana, ale pozostaje właśnie - Innością.
Ta Inność w zachodniej wyobraźni często wiązała się ze Wschodem: rozumianym jako wschodnioeuropejskość, Bliski Wschód lub Daleki Wschód. Przybysz ze Wschodu jest innym w stosunku do odbiorcy opowieści zachodnich. Znajduje to odzwierciedlenie w opowieściach o wampirach, które często przybywają ze Wschodu właśnie. Tymczasem kultura japońska, niekwestionowanie wschodnia, przejęła narrację o wampirach: narrację, która ustawia Wschód (czyli samą Japonię) w pozycji kogoś obcego, Innego. Jak poradziła sobie z tą schizofreniczną sytuacją? Jak w ogóle kultura może poradzić sobie z adaptowaniem modeli i struktur z innej kultury – i to takiej, która przyzwyczaiła się dominować nad pozostałymi?
Na te pytania starały się odpowiedzieć klasy 1 c oraz 1 OPC(a) w dniu 22.04. 2021 r. podczas wykładu on-line z doktorantką Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.